Bir ermeninin dilinden kendi vahşilikleri: "Yaktıkları bu ateşten imdat ve ağlama sesleri geliyordu"

Lübnan’da yaşayan Ermeni yazar ve gazeteci David Herdian, Ermeniler’in Hocalı’da Azerbaycan Türklerine yaptığı işkenceleri “Haç uğruna” isimli kitabının 19-76 sayfaları arasında gururla anıyor.

“Sabah soğuğunda, Daşbulak yakınlarındaki bataklığı geçmek için ölülerden köprü yapmamız gerekti. Ben ölülerin üzerinden geçmek istemedim. Albay Ohanyan, korkmamam gerektiğini söyledi. 9-11 yaşlı bir kız çocuğunun göğsüne basarak gitmeye başladım. Ayaklarım ve pantolonum kan içerisindeydi. Böylece tam 1200 cesedin üzerinden geçtim.

2 Mart’ta “Gaflan” isimli Ermeni grubu (cesetleri yakıyorlardı) yaklaşık 2000 kadar Moğolun cesedini (Türk) topladı ve Hocalı’dan 1 km uzakta yaktı. Son kamyonda baş ve kolundan yaralanan yaklaşık 10 yaşında bir kız gördüm. Dikkatlice baktığımda çocuğun nefes aldığını anladım. Soğuğa, açlığa ve ağır yaralarına rağmen hala hayatta idi. Ölümle savaşan bu çocuğun gözlerini asla unutmayacağım. Sonra soy ismi Tigranyan olan bir Ermeni onu kulaklarından tutarak üzerlerine mazot dökülün cesetlerin yanına attı ve hepsini yaktılar. Yaktıkları bu ateşten imdat ve ağlama sesleri geliyordu.”

ASAS MEDYA

www.yenicag.info